Bij het binnengaan van de grote zaal werden de vrijwilligers verrast met koffie/thee en een keuze uit Turks Fruit, de bekende zoetigheid, van oorsprong uit Turkije.

Dat was even schrikken voor een aantal vrijwilligers. Reacties varieerden sterk bij het zien van de film ‘Turks Fruit’, een ode aan het hippietijdperk, met veel bloot tot gevolg.
Een ontroerende bewerking van het boek van Jan Wolkers uit 1973.

Het bestuur had wel gedacht dat het een gewaagde onderneming zou worden. Maar toch niet dat een aantal mensen de grote zaal verlieten, na het ijsje in de pauze, om in de foyer te wachten op het drankje en de frietjes met snacks die na afloop gereed stonden.

In de geanimeerde gesprekken die na afloop plaatsvonden werd wel nagepraat over de film, die als onderwerp toch een tijdloos verhaal over liefde en verlies is. Dat dit verhaal – zoals verteld in 1973 –  nu nog eens bekeken werd door de ogen van de mensen die 50 jaar ouder zijn, gaf eigenlijk dezelfde gemengde reacties als indertijd: ‘veel ophef en lof’.

De mensen verlieten toch allemaal met een glimlach op hun gezicht ’t Perron na afloop van de bijeenkomst. Er zal vast nog vaak naar verwezen worden.